Historia
W 1980 roku w Seminarium Warszawskim Duch Święty powołał do istnienia grupę modlitewną Odnowy w Duchu Świętym. Kolejne lata trwania i rozwoju tej grupy doprowadziły do odkrycia wezwania Bożego, aby tworzyć wspólnotę w kapłaństwie. W Seminarium kształtowało się to na drodze podejmowania wzajemnie wobec siebie i Boga zobowiązań w tzw. „Przymierzu”. Dotyczyły one przygotowania się do kapłaństwa, prowadzenia określonego stylu życia duchowego i wzrostu we wspólnocie.
Słowa prorockie jakimi Duch Święty prowadził grupę zawierają następujące treści:
Pan Jezus obdarowuje nas szczególną łaską umożliwiającą przyjęcie i rozwijanie Jego darów, a przez to wzywa nas do podejmowania konkretnych czynów.
przygotowuje nas do podjęcia zadania bycia „znakiem sprzeciwu, miłości i nadziei” dla pobudzenia braci i – mocą naszego krzyża połączonego z Jego Krzyżem – „kruszenia najbardziej zatwardziałych serc”.
to nie my sami wybraliśmy taką drogę, ale to On nam ją proponuje i daje jako Dar.
my mamy odpowiedzieć podjęciem wezwania i „wiernym podążaniem drogą, którą nam wskazuje”.
Jezus wzywa nas do jedności pomimo różnic i trudności jakie nas czekają, oraz „prób, przez które każdy z nas musi przejść (buntu i pragnienia wolności stanowienia o sobie)”.
jest to „Przymierze Miłości Krzyża”, droga krzyża – jako szczególnego złączenia z Panem Jezusem.
jest to dar łaski jaki otrzymujemy przez Matkę i Jej przykład, który ma nam służyć za wzór..
W 1984 roku podjęte zostały spotkania kapłanów (spotykali się w Łowiczu), których połączyło doświadczenie Odnowy w Duchu Świętym i pragnienie wspólnego podążania za Panem Jezusem. Określone zostały wtedy wzajemne zobowiązania dotyczące życia duchowego, posługi kapłańskiej i spotkań z dzieleniem się życiem i modlitwą.
W czerwcu 1985 roku grono to zasilone zostało przez neoprezbiterów i spotkania przeniesione zostały do Warszawy na ul. Ratuszową. Została opracowana nowa wersja zobowiązań.
Ze słów prorockich kierowanych do tej grupy pochodzą określenia:
to sam Pan Jezus nas wybrał i zgromadził i ma swój plan oraz zapewnia, że nas prowadzi
jest wierny swojemu Przymierzu z nami i od swej obietnicy nie odstąpi (Wj 34, 5 – 15)
wzywa nas do zaufania, uległości (nie upierania się), poddania się prowadzeniu, zapomnienia o sobie – zauważenia działania Jezusa, Jego pedagogiki i wychowania
wzywa nas do uwierzenia do końca, bez zastrzeżeń – bo potrzebuje misjonarzy gotowych na wszystko, a przede wszystkim na śmierć... do umierania dla siebie, ludzi mocnych i zdecydowanych
mamy być czytelnymi znakami Jego działania
daje nam Maryję jako gwarancję Jego przymierza z nami.
W wyniku odczytanego wezwania przez wspólnotę, 29 stycznia 1986 roku w Częstochowie podczas Mszy Świętej przed Obrazem Matki Bożej reprezentanci złożyli Akt Oddania Matce Bożej całej wspólnoty PRZYMIERZE.
Rok 1986 w czerwcu przynosi nowy sposób spotkań, ze względu na dużą już liczbę kapłanów i znaczne odległości parafii. Są to spotkania w „rejonach”, a co jakiś czas, centralne spotkanie w Warszawie. Zostaje opracowana pierwsza wersja Formuły wspólnoty kapłanów PRZYMIERZE i przedstawiona biskupowi ordynariuszowi.
Tak więc wspólnota, która za sprawą daru Pana Jezusa powstaje – jest zadaniem dla każdego kapłana, który szedł drogą rozwoju duchowego w nurcie i doświadczeniu Odnowy w Duchu Świętym, lub z nią się jakoś zetknął. Od każdego osobiście, od jego decyzji zależy, czy odpowie wejściem na drogę tej wspólnoty, czyli – według wezwania Ducha Świętego – podda się „pracy trudnej”, którą trzeba przyjąć w Jezusowym Krzyżu, bo On „przez was i waszych braci pośle nas tam, gdzie się nawet nie spodziewamy”.